CONTACT | FACEBOOK | RADIO | ZOEKEN

POPA CHUBBY – EMOTIONAL GANGSTER

Artiest info

Website

“The “survivor” alive and still kicking…”

Theodor Joseph “Ted” Horowitz is een NY’er, zanger, componist en blues/rock gitarist. Hij gebruikt Popa Chubby als zijn artiestennaam al vanaf 1990, na een jam met de oprichter van Parliament-Funkadelic’s keyboardspeler Bernie Worrell Jr. (1944-2016). Worrell zelf koos “Pop-a Chubby”als titel van de bonus track van zijn album ‘Funk of Ages’ (1990) en zou tijdens de jam veelzeggend naar Horowitz gewezen hebben. Horowitz’ artiestennaam en al méér dan 25 jaar zijn handelsmerk, is een verbastering van “pop a chubby” (get excited, have an erection), waabij “chubby” ook verwijst naar zijn uiterlijke en zijn opvallende postuur, zijn kaalgeschoren kop, zijn armen vol met tattoos en zijn geitensikje.

Theodoor’s vader had een snoepwinkel in de Bronx, NYC en stierf toen Theodoor zeven was. Theodoor stond er toen alleen voor, groeide op in de straten van de Bronx, Queens en Manhattan, wat van hem een “survivor” maakte. Op zijn dertiende was hij drummer, maar hij werd, geïnspireerd door The Rolling Stones, snel gitarist. In 1977, op zijn achttiende, verhuisde hij naar NYC en werd er muzikant in de NYC-punk scene. Hij speelde er in de CBGB (Country, Blue Grass & Blues) club, het NYC-forum voor punk en new wave, met Screaming Mad George (een artiest die optrad in kimono). Hier werden The Ramones, Blondie, Patti Smith Group… beroemd. Popa trad daar ook op als gitarist van de band van Richard Hell (& The Voidoids). Rond zijn twintigste had hij een groot heroïneprobleem en belandde hij op straat. Zijn gitaar redde hem en hij verviel nooit meer. Van begin jaren ’90 tot en met heden, behoort hij tot top van de NY’er en internationale blues rock scene.

Popa Chubby’s agressieve stijl is ontstaan door sterke invloeden van andere muzikanten en vooral van Willie Dixon. Chubby beschrijft zijn optredens zelf als “The Stooges meets Buddy Guy, Motörhead meets Muddy Waters and, Jimi Hendrix meets Robert Johnson”. Zijn eerste albums bracht hij uit op zijn eigen Laughing Bear label en later werkte hij samen met O-Keh Records. Zijn eerste eigen nummers verschenen op ‘The Good, The Bad & The Chubby’ (2002). Zijn album ‘Peace, Love & Respect’ (2004) was (in het verkiezingsjaar) een protestalbum tegen de oorlog in Irak en ‘Electric Chubbyland’ (2006) was een knipoog naar Jimmy Hendrix. De volgende albums t.m. ‘The Fight Is On’ (2010) zijn opnieuw sterk blues/rock georiënteerde albums. Popa Chubby landde in 2014 terug in het oude Dixiefrog Records nest en vierde er al meteen zijn 25-jarig stage jubileum (Popa Chubby is begonnen eind 1990) met een nieuw album ‘I’m Feelin’ Lucky’.

Zijn album ‘The Catfish’ (2016) belichaamt zijn gewilde “badass” houding als "King of The New York City Blues". Chubby koos heel toepasselijk ‘The Catfish’ (de meerval) als titel, die symbolisch zijn muzikale vakmanschap goed en krachtig samenvat. ‘Two Dogs’ (2017) is de titel van het dertigste (?) Popa Chubby album. Popa zoekt opnieuw zijn weg via meerdere stijlen en genres, die past in het actuele tijdsbeeld en, die het kortst aanleunt bij zijn muzikale attitudes. Popa was opnieuw zelf producer, zingt en speelt op alle tracks gitaar.

“The Chubbfatha, who let us look in his heart…”

Op zijn nieuwe album ‘Emotional Gangster’ dat in maart verschijnt bij het prestigieuze Dixiefrog-label, laat Popa Chubby ons wat meer zijn emotionele kant zien. Naast twee tijdloze klassiekers -zijn respect voor de vaders van de blues- zoals Elmore James’ klassieker "Dust My Broom" uit 1951 en "Hoochie Coochie Man" van Willie Dixon, zijn de overige tien (inclusief een knap bonus nummer) uitstekende originele nummers. De echte juweeltjes zijn o.a. "Fly Away", de klaagzang van een vader die zijn dochters het nest ziet verlaten, de meezinger "Equal Opportunity" met een slide gitaar die voor de eer van vrouwen pleit en, op "Why You Wanna Make War" het tijdloze verhaal van man en vrouw in een Engelse en Franse versie, twee absolute uitblinkers met veel slide gitaar.

Popa speelt op zowat alle instrumenten, nam de nummers zelf op, deed de mix en was de producer. Dit verklaart wat meer het waarom van een van de slidegitaar nummers “Tonight I’m Gonna Be the Man”,als keuze van de opener. Op twee tracks is “enfant terrible” Jason Ricci op harmonica te horen. “New Way of Walking” is de eerste en de swing shuffle “Save the Best for Last” wat later op het album, de tweede track. Dat Popa wat heeft met honden (‘Two Dogs’, 2017) wisten we al, hier komt hij er al huilend voor uit dat hij een slechte is op “I’m the Dog”. Voor de rest? “Doing OK”…

“More than ever, Popa Chubby “King of the NYC Blues” is very much alive and with 'Emotional Gangster' he is back with a strong album that surprises more than once…” (ESC for Rootstime)

Eric Schuurmans

Album tracklist: 01. Tonight I’m Gonna Be the Man – 02. New Way of Walking – 03. Equal Opportunity - 04. Hoochie Cootchie Man [Willie Dixon] – 05. Save the Best for Last – 06. Why You Wanna Make War (English version) - 07. Dust My Broom [Elmore James] – 08. I’m the Dog – 09. Doing OK – 10. Fly Away – 11. Why You Wanna Make War (French version) – 12. Master lp (cd only bonus track) | Music/Lyrics by: T. Horowitz, or as [noted: 4,7] © 2022 | Produced by: Popa Chubby @ Chubbyland, NY | Album credits: Popa Chubby: all instruments & vocs / Jason Ricci: harmonica (2,5)